Mijn ervaringen van deze tweede week

Mijn 2e weekend bij de familie is alweer geweest. Had plannen om te reizen maar er is een nieuwe vrijwilligster gekomen die wij nog wat wegwijs wilde maken, alleen gaan was ook geen optie en bovendien is gewoon doen waar ik zin in had ook wel eens lekker.
Dus hier het volgende verslag:
Woensdag 5 februari, mijn vader zijn verjaardag. Hem een SMS-je gedaan en op mijn fietsje naar SDA , vandaag een dagje naar het laboratorium. Daar was het echt heerlijk koel en de enige plek met stromend water. Volledig ingericht lab. met alles wat hier ook te bepalen is. Kweeklab. zit in het Teachers Hospital. Ook hier veel papieren administratie waar wel een systeem inzit. Ik heb Hb-tjes en bloedsuikers geprikt en urines getest. Verder komen hier ook bloeddonors vrijwillig hun bloed afstaan, al heb ik het idee dat ze daar wel iets voor krijgen?? Vaak ook familieleden die komen omdat hun familielid bloed nodig heeft. Ze geven hier VOL - bloed en geen Packed Cells ( = alleen de rode bloedcellen ) zoals in Nederland, daar dit zeer kostbaar is en ze ook geen grote voorraad kunnen hebben. De snelste manier is dan ook , bij donor eruit -> bij ontvanger erin. Een geweldige staf met mensen met ook weer veel humor. Chief ( = hoofd lab. ) had een computer tablet en vroeg waar ik woonde -> kijk je binnen 2 minuten naar je eigen straat en huis ( die zeer recent was , daar de zonnepanelen van onze overburen er al op stonden ) en zie je vijver in je achtertuin, wie weet zat ik wel buiten daar ik ook de parasol buiten zag staan.
De jongste laborant wilde constant op de foto en wilde ze allemaal hebben op FB om aan zijn familie te laten zien wat hij nu precies voor werk deed. Een vraagje aan mijn collega’s : “ is een Hb van 12.0 g/dl echt een Hb zoals bij ons ?” ( gaarne antwoord hierop , want ik kan me niet voorstellen dat ik een Hb heb van 12, de laborant wist dit ook niet )
Om 13.30 uur afgesproken voor een lunch in Luxery met alle vrijwilligers van Meet Africa. Wederom 1,5 uur moeten wachten, dit keer op een broodje tonijnsalade en mijn favoriete tomaat,komkommer,ui salade , voor we onze bestelling kregen. Dus helaas kwam er nu van het zwemmen niets meer omdat we voor donker weer thuis moeten zijn. Morgen dan maar. ‘s Avonds even voor het eten mijn mijn vader gebeld waar Ronald en Mirjam ook waren. Mirjam appte later de foto’s van mijn ouders aan de telefoon in gesprek met mij -> echt leuk !!
Willen jullie ook Appen -> mijn telefoonnummer is 0507889397, maar daar moet je het landnummer van Ghana, weet ik niet meer uit mijn hoofd maar dat zoek je maar op in Google, voorzetten en de eerste 0 weghalen = landnummer Ghana 507889397.
Mijn postadres heeft geen zin meer, ik heb vernomen dat de tijd om hier te komen ruim 4 weken is. Tegen die tijd ben ik ws al weer weg uit Tamale. ( sorry Mirjam voor de Jatzee, maar op kantoor geven ze het dan aan de andere vrijwilligers )
Na het eten en tijdens het spelen met de kids word ik geroepen door mijn gastmoeder. Er staat een weeenwegpuffende kraamvrouw in de bevallingsruimte. Hoe mooi kan het zijn, op de verjaardag van mijn vader hoopte ik natuurlijk dat het nog voor 24 uur gebeurde. Het was haar 2e kindje en ze gedroeg zich keurig, veel verhalen gehoord van gillende vrouwen in baringsnood. Ze gaf zelf aan dat ze persdrang had, mijn gastmoeder ziet alleen maar toe. Het oudste meisje van de kinderen hielp met klaarzetten en het hulpje poetste alle nodige kraamafval weg ( urine , vruchtwater enz. )Toen de kraamvrouw moest gaan persen, voorheen zittend op een emmer of op haar handen en knieen op de grond , moest ze gaan hangen aan het oudste kind ( deze stond achterhaar en hield haar omhoog onder haar oksels ) En zo werd er binnen 1,5 uur totale tijd een meisjes geboren die zo bijna op de grond viel. Na de geboorte wordt er wat aan het kindje geschud maar moet het verder helemaal zelf doen. De placenta is belangrijker ws. op dat moment. Met een vieze oude pipet werd nog even het neusje schoongeblazen, wij zuigen uit , en na 2 minuten begon het dan eindelijk te huilen. Het kindje ligt op de vloer op een omslagdoek, de navelklem wordt gezet en ik mocht de navelstreng doorknippen ( met een botte schaar hier niet echt voor bedoeld ) 76 jaar na de geboorte van mijn vader knipte zijn dochter de navelstreng door van haar eerste Ghanese boorling -> moment om NOOIT meer te vergeten !!!
De moeder werd voorzien van een kraamverband en een schone omslagdoek en in het kamertje ernaast gelegd ongecontroleerd en ongewassen . Het kindje werd echter uitvoerig volgens Islaamse traditie gewassen , niet gecontroleerd, en in doeken gewikkeld in een soort bedje gelegd naast de moeder. MAAR NOG STEEDS GEEN MOEDER - KIND CONTACT. Pas ‘s nachts toen ik het hoorde huilen zal het aan de borst hebben gelegen.
Donderdag 6 februari:
‘s Morgens vroeg, al weer druk bellend op haar mobiel, werd de kraamvrouw opgehaald door haar man en familie. Op dat moment ziet de vader vooor het eerst zijn kind. Ik weer aan het werk naar de afdeling. Heel veel plezier gemaakt met de schoonmakers en gekeken op de behandelkamer van de “wondverpleegkundige” Echt vooroorlogse tafferelen en zeer behelpen met de spullen die ze hebben. 1 nierbekken 1 grote kocher 1 kleine kocher ( = klemschaar) echt de rafeligste verbandrollen en de ondoenelijkste kleefpleisters ( idem op afdeling ) Er werd gewerkt met vloeistoffen uit mijn opleiding ( maar oud goed is geen slecht goed zeg ik altijd ) zonder enig wondtoilet. Alles ging in een kartonen doos welke na afloop wel zal worden verbrand mag ik hopen. ‘s Middags heerlijk wezen zwemmen, waar het helaas weer druk was met jongeren. Volgende keer gaan we naar een ander zwembad ----
‘s Avonds het vertrouwde avondritueel, ( niet lekker )eten, badderen van de kinderen en de afwas, douchen en onder de klamboe. Lekker lezen en gedachten verzetten. Mijn jongste gastkindje is erg ziek en mijn gastmoeder is kruidenvrouw , ik geef wel adviezen en ze zegt wel ja maar ze doet nee ------ want ze propt het kind vol met ??? en geeft haar geen moment rust, ik heb toch ook geadviseerd naar het ziekenhuis te gaan voor onderzoek.
Vrijdag 7 februari:
Baby - peuter en zwangeren consultatie bureau vanmorgen. Alles komt in bloktijden binnen, moeders geven hun boekje af ( een heus voorbeeldboekje hoe je je baby-peuter moet behandelen en voeden ( geen van twee zal hier strikt genomen worden, mijn gastgezin is het voorbeeld, want er is gewoon geen geld voor voeding en schoon water en opvoeding krijgen ze van hun oudere broertjes/zusjes/tantes en oma en dat gaat niet zachtzinnig > wordt vervolgd ) Kindjes worden gewogen in een ouderwetste hangweegschaal -> geweldig om dat kleine spul te zien hangen in hun matje of holterpakje. Alle kinderen worden hier volledig ingeent idem als in Nederland, dus er wordt ook flink gehuild. Het eerste blokje waren de nieuwkomers en ------------ kregen na afloop gezamelijk les in geboortebeperking. Ws. moest een leerlingJONGEN zijn puntje halen en vertelde vol passie aan de jonge moeders hoe te voorkomen snel opnieuw zwanger te geraken, vertaalt in de lokale taal door een gedreven gediplomeerde verpleegkundige. De tranen over mijn wangen ---- dit keer van het lachen. Het leek net cabaret ----- Later kwamen de wat oudere zuigelingen en rond 12 uur sluit dit bureautje. Tevens komen er zwangeren voor controle en voorlichting bij de gespecialiseerde verpleegkundige die ook bevallingen kunnen doen.
Na afloop even langs de EHBO gelopen om te vragen of ik daar ook een keer mocht komen en altijd krijg je als antwoord : “You are welcome” Even in de kantine ( = bouwcontainer ) mijn cola gehaald voordat ik weer op mijn fietsje naar huis fiets. De heenweg ( +/- 40 minuten , maar is mijn enige beweging hier bijna ) is erg vals plat omhoog maar goed te doen , dus de terugweg ---- precies , lekker go with the flow down under , maar wel uitkijken voor overstekende Ghanezen. Gelukkig is er een appart fiets/voetpad want de weg is levensgevaarlijk met alles wat er rijdt. Langs de weg veel armoede en vol met kraampjes waar van alles en nogwat te koop is. ‘s Middags naar een hotel waar we het zwembad helemaal voor ons zelf hadden -------- !
Lekker daar een lunch gedaan, maar omdat er het Landelijk Damesvoetbal Team er logeerde moesten wij weer wachten natuurlijk. Jammer dat je er na weer heerlijk stoffig aankomt op kantoor
Daar was ondertussen mijn “buurvrouw” Pamela gearriveerd en konden we elkaar dan eindelijk persoonlijk begroeten en haar (bekende)verhalen aanhoren. Zij had echter de bus pas om 11 uur ‘s morgens en maar 1 tussenstop gehad. Getuige van een valongeluk en Eerste Hulp verleend op kantoor aan een oudere Nederlandse Toeriste die struikelde over haar eigen voeten en viel op haar pols die goed gebroken was >zelfs een leek kon dit zien. Door onze contactpersoon Aysia naar een hospital gebracht. Bekomen van de schrik weer naar huis gefietst. Het eten kan ik nog steeds niet waarderen , hoe ze hun best ook doen en er heel wat tijd in de bereiding zit --- de saus is VEEL te spijzig/peperig en de kleffe flauwe hap erbij vult enorm maar kan mijn waardering niet wegdragen Het vlees wat erin zit is goed te doen en ik mis gewoon mijn toetje, dus heb maar lekkere zoete koekjes gekocht ter compesatie. Het zieke kindje is naar het ziekenhuis geweest ( mijn afdeling ) en heeft nu een waaknaald in haar handje om elke dag een shot te halen. Daar het niet wil eten en drinken werd het op een manier naar binnen gewerkt door Gastmoeder die ik niet ga beschrijven
Zo erg dat ik huilend naar buiten ben gelopen en daar een potje heb zitten janken ----- Tot bedaren gekomen en ben maar bij de andere kindjes gaan helpen in het winkeltje. Deze vielen, wat weer heel aandoenelijk was om te zien, bijna allemaal in slaap onder de afwas, daar waar ze zaten en zat ik met de afgewassen potten en pannen die opgestapeld dienden te worden. Dan maar met het huishoudelijke hulpje die ik toch maar Assepoester noem en ze ook op die manier bevolen wordt. Een appje gedaan naar “de derde helft” in Veere, even op FB en G-mail met Pringels ( je moet toch wat eten ) en met een muziekje van mijn MP3 speler in slaap gevallen.
Zaterdag 8 februari :
Halverwege de nacht voor het eerst oordopjes in gedaan, ik wilde graag eens uitslapen. Rond half 9 werd ik wakker ( geen Imam geroep -- geen kinderstemmen- geen Haan ) Ontbeten met koffie en wit brood en mijn wasje maar eens gedaan , althans de kinderen want hier zelf iets doen is uit den boze. Doe stiekem wel mijn ondergoed zelf wassen met OMO in een emmer tijdens het douchen hoor ------ ‘s Middags afgesproken met mijn buurvrouw en nog twee andere mannen van Meet Africa naar de markt te gaan. Daar Pamela nog geen fiets had en een ventilator nodig had maar in de taxi naar Town. Voorzien van de nodige boodschappen voor de luch morgen zijn we gaan eten bij Sparkels , een bekend vrijwilligers ontmoetingsplek in Tamale
Heerlijke pannenkoek met fruit en ROOMIJS, maar ook de bekende salade ging er goed in.
‘s Avonds in de familie heerlijke nasi al la Aziz ( de naam van mijn familie ) natuurlijk ook pittiger dan thuis. Na de afwas touwtje gesprongen en met de bal gespeeld, die ik voor ze had gekocht. Nou touwtje springen kunnen ze hoor ------ Moe maar voldaan weer naar mijn bedje dat ondanks het harde matras toch nog heel lekker is om op te kruipen.
Zondag 9 februari:
Met oordopjes, helaas zonder stroom dus geen ventilator, rond 7.30 uur wakker. Na het ontbijt naar een kerk gelopen omdat ik hoorde zingen met muziek. Bijna op zijn Amerikaans en op Afrikaanse danswijze, stond men te klappen en te zingen. Ik mocht gewoon plaatsnemen en kreeg zelfs flesje water aangeboden. Net op tijd voor de preek > die werd vertaald in de lokale voertaal. Als je niet gelovig bent zou je het hier zo worden ----- was eigenlijk blij dat hij ook maar 20 minuten duurde. Vol overtuiging en compleet uit zijn dak gaand vertelde de voorganger over de duivel die Jezus probeerde te verleiden. Ook het bidden gaat er hier vrolijk en gedreven aan toe. Het was leuk om mee te maken en na afloop even een gesprekje te kunnen hebben met de voorganger die mij natuurlijk probeerde de bekeren.
Lunch, brood met mayonaise, komkommer, tomaat en ui, gemaakt voor mijn familie en als toetje heerlijke mango. Die is hier , net als de ananas, veel en veel lekkerder. Het kon ieders goedkeuring wel wegdragen maar hier eten ze veel meer, de de restjes van gister werden snel erna ook uitgeserveerd. Echt voedsel tekort kent deze familie niet. Wat ik al heb gezien langs de weg en morgen te zien krijg in de sloppenwijk zal aandoenelijker zijn denk ik.
Vanmiddag weer heerlijk gezwommen, maar ook hier weer een bad vol met Ghanese jeugd. De eerste groep die er was bij aankomst was wel leuk, speelde we zelfs een balletje mee, maar wat erna kwam verstoorde onze rust wel enorm. Blij te weten dat ik het zwembad komende week waarschijnlijk weer voor mezelf en mijn collega’s heb. Thuis weer kleffe hap en wat onenigheid over handen wassen. Ik deed dit natuurlijk weer op een plaats, naast het badje van de kids , waar het niet mocht en dat werd me even op een niet leuke manier gezegd. Op de wijze zoals ze dit naar hun kinderen doen ---- Schreeuwend en snauwend. Was even van mijn stuk, omdat ik tijdens het eten ook weer had moeten toezien en horen hoe het zieke kind ( knapt ook niet op, haar hele puntje van haar tong ziet er raar wit en opgedroogd uit, kan het niet goed plaatsen en ze heeft nog steeds koorts ---> ik denk al bijna aan een aspiratie pneumonie, maar ze is niet benauwd of kortademig , ze kreunt van de koorts ) van voedsel en water met weet ik niet wat voor kruiden erin werd voorzien, maar dacht “Laat maar, ik ga niet discuseren over jullie omgang en in jullie gebrekkige Engels.” Van binnen kookte ik en had veel verdriet. Ik hoop dat het meisje morgen opgenomen wordt, een infuus krijgt en haar mondje behandeld wordt. “Gelukkig” ga ik morgen naar mijn tweede ziekenhuisje/kliniekje, nader kennismaken met dokter Hans.
Ik heb vanavond de afwas niet gedaan en volgens mij de kinderen ook niet, arme Assepoester, maar dit verslag verder afgemaakt.
Foto’s verzenden blijft moeilijk op waarbenjij.nu verbinding is hier in mijn kamer erg traag voor deze site. Lezers zonder Facebook moeten toch maar bij anderen MET facebook kijken op mijn site, daar lukt het wel om foto’s te plaatsen.
Pamela heeft lekker zoute drop meegenomen die ik hier hard nodig heb.
Elke dag drink ik 2 bekers drinkbouilon en 1 flesje cola met de nodige vitaminepillen en Echina Force. Ik denk jammer genoeg toch ondanks de Grandberrie-tabletten/ Extra Toilethygiene dat ik een blaasonsteking aan het ontwikkelen ben. Slik maar even eerst PCM en probeer nog meer te drinken maar heb soms al zo een watermaag.
Elke avond gaat de maan ( = Qoeaalie) hier helderder schijnen. Door hem voel ik mij verbonden met mijn geliefden en allen in Nederland.

LOOK TO THE MOON AND I WILL SEE YOU!
Tot de volgende keer ----
Rita