laatste (werk)week in Tamale en afscheid nemen

Laatste week in Tamale
Maandag 3 maart
Vandaag (weer) niet gaan werken, had het te druk met mijn voorbereidingen voor de reis naar Accra en afspraken met mensen die ik nog gedag zou komen zeggen. En dat ik niet hoefde te haasten kwam heel goed uit want heel de nacht heeft de hond geblaft en gejankt. Doordat er nu een open verbinding met de weg is, was hij natuurlijk super waakzaam, maar Rita kon het niet echt waarderen. Op het gemakje ontbeten en de kinderen uitgezwaaid. En mijn reisverslag getyped want ander zitten jullie nog een dag langer te wachten, voor velen een gemis op de maandagmorgen bij het lekkere bakje koffie waar ik ook naar uitkijk.
Rond een uur of 10 werd ik geroepen door mijn gastzus of ik thee wilde ---- alle kinderen zijn naar school dus ze zaten gezellig te keuvelen met z’n drietjes. We kwamen zowaar tot een goed gesprek en kunnen de dochters toch een aardig woordje engels. Ze vonden het heel jammer dat ik ze ging verlaten, ze vonden me heel lief voor de kinderen en behulpzaam naar hun toe en vooral opgeruimd en netjes. Met veel humor hebben we het heel gezellig gehad en zei ik dat ik het ook jammer vond dat ik ze nu pas een beetje leerde kennen en dat de kinderen dan toch heel veel aandacht vragen. Ook over het eten gesproken en gezegd dat ze niet voor mij apart moeten gaan koken de komende dagen, dat ik rijst heel lekker vond en dan graag zonder de saus. Ik niet elke dag vis lust en ik het zelf prettig vond om dit dan aan de kinderen te geven. Dat ik geen honger heb geleden en ik blij was dat ze me ‘s avonds na 20 uur mijn rust en vrijheid gunde.
Zo zie je maar dat ik het helemaal niet slecht heb gehad, maar heb het niet gehad over het slaan en schreeuwen naar de kinderen. Dit is hun cultuur en wijze van opvoeden en ik wilde het gesprek graag ook gezellig houden. Had om 12 uur een afspraak met de schoonmaker van SDA om de foto’s van zijn ploeg af te laten drukken, want de meeste hebben geen computer of moderene telefoon. Daarvoor ben ik nog naar de administratie gegaan om stof te bestellen van het Ghanese Health Care Service, omdat ik hier door mijn moeder een blouse van wil laten maken om te kunnen dragen in de wijk.
Meneer de schoonmaker was zelfs te vroeg !!!! En heb hem hierover een groot compliment gegeven. Samen naar het fotolab waar er airco was en Rita het niet erg vond dat we even een half uurtje moesten wachten.
Het afdrukken duurde echter 2 uur, dus heb gezegd dat ik het verder wel alleen kon en ik nog andere dingen moest doen. Naar het bussstation gefietst om inlichtingen over het vertrek a.s. Zondag. Om 6.30 uur ‘s morgens dus wanneer hij op tijd vertrekt hoop ik nog voor 24 uur in Accra te zijn.
Naar de Vodafoonwinkel om nieuwe credit voor mijn dongel en ook daar was het lekker koel, dus ik dacht ik ga maarceen uurtje internetten in het cafe van Vodafoon en dan de foto’s ophalen en naar het ziekenhuis brengen. Daar ik toch graag op Fieldwork wilde met mijn naamgenoot Rita, ben ik maar weer langs gegaan en omdat ik wegging beloofde ze me om morgen samen te gaan! Ik had haar ook een foto gegeven van ons twee dus misschien wilde ze iets compenseren. Na gedag te hebben gezegd op de kinderafdeling en daar ook foto’s te hebben afgegeven ,weer naar huis gefietst. Samen met de kids de was gedaan en na afloop samen met mijn gastmoeder en de oudste meisjes Yatzee gespeeld en leerde ik ze allen gelijk rekenen.
Als diner kreeg ik een heerlijk schaaltje witte rijst met een klein stukje vlees erbij, was nog een restje van het weekend. Gekeken naar het badderen van de kleintjes wat ik nog altijd leuk vind om te zien , de ene keer schreeuwen ze moord en brand, de andere keer zingen ze er vrolijk op los. Ondertussen doet de rest de afwas want de ruimte waar ze nu vertoeven ‘s avonds is een stuk kleiner nu er op de “oude keuken” gebouwd wordt. Ronald probeerde nog een paar keer te bellen maar de verbinding was niet denderend, ik denk dat het komt door het goedkope nummer waar hij mee belt. Dan maar via de app en op tijd gaan slapen want ik had het wel een beetje gehad na een hele nacht hondengeblaf.
Dinsdag 4 maart
Fieldwork met SDA 8 uur aanwezig, natuurlijk als eerste. Maar er waren heel veel zwangeren en er moet daar zoveel met pen en papier worden ingevuld dat mijn naamgenoot eerst moest helpen de eerste drukte weg te werken. Om 9 uur ben ik maar bloeddrukken gaan meten, om 9.30 uur Familyplanning aan 30 (hoog)zwangere vrouwen die voor 90% voor de 3e -4e keer moesten bevallen, wel een beetje lachwekkend maar wie weet scheelt het weer 2-3 nieuwe kansarme Ghaneesjes in de toekomst. Om 10 uur “TELL SELL” verhaal over producten voor moeder en kind, die toch ook het merendeel van de vrouwen gewoon niet kan kopen. Ik geloof dat we rond 10.45 uur vertrokken met nog een leerling verpleegkundige.
Maar ook nu was het wachten weer meer dan de moeite waard. We liepen gewoon diverse compounds binnen en vroegen wat er allemaal aan personen woonden. Varierend van 6 maanden tot dik in de 80 jaar kreeg voorlichting en ik mocht ook mijn mening geven over hoe ik de situatie van een ieder inschatte. Je kunt wel dieet advies geven en vertellen dat ze hun medicatie wel in moeten nemen, maar mijn visie is toch om ze in hun waarde te laten, ze kunnen en weten niet beter. Het enige pluspunt van deze missie, ze kregen GRATIS muskietennetten i.o.v de regering en ziektekostenverzekeraars om het aantal malariagevallen in het regenseizoen te reduseren. Weer een nieuw Ghannes gerecht ontdekt doordat we een bezoek brachten aan maaksters/verkoopsters hiervan > WassaWassa, wordt gemaakt van hele fijne Yam en toen ik het zag leek het op heel fijn gehakt. Met bonen en wat groenten erdoor en Rita heeft er weer een lekkernij bij, dit ga ik vaker kopen bij de eetkraampjes langs de weg. Bij terugkomst in het ziekenhuis werd ik opgewacht door de Matron ( = hoofdzuster ) of ik vrijdagmiddag om 14 uur toch maar even op kantoor kwam voor een algemeen afscheid. Oke dan maar, toch? Moe maar voldaan naar kantoor gefietst en kreeg 200 meter voor aankomst een lekke band, dus maar naar de fietsenmaker verderop. IJsje gekocht bij de benzinepomp en waren de 2 Belgische meiden ?? en Iris en ook Marinthe gearriveerd. Leuk om haar nu persoonlijk te ontmoeten na heel veel Facebook en mail contact ,ze vertelde nu dat ze vanwege de Lariambijwerkingen toen veel eerder naar huis is gemoeten. Beide Belgische madammen had ik al tijdens het kennismakingsweekend ontmoet. Beetje bijgekletst met Niek en Sehab en onder de verkoelende boom nog wat gedronken. Mijn fiets opgehaald die voor 15 cent !!! was nageken en geplakt, daar kun je heel veel lekke banden voor rijden wat je in Nederland hiervoor betaald. Thuis was een ieder weer bezig met zijn ding en heb maar weer geholpen met de was en gekeken naar het koken van het eten. Helaas flauwe hap met vis en heb het bijna helemaal aan de kinderen gegeven. Telefonisch contact gezocht met mijn nieuwe contactpersoon in Accra en ook zij klonk aller vriendelijks en was zeer behulpsaam met het regelen van een taxi wanneer ik aankom. Toen ik haar vertelde dat ik toch liever de laatste dagen zou willen reizen en ik dit liever persoonlijk na aankomst met haar wilde bepreken, begreep ze dit helemaal. Want Niek komt ook de laatste dagen naar Cape Coast en vond het gezellig om deze nog samen (appart, hihihihihihi) door te brengen. Heerlijk gedouched en met wat krakkers onder de klamboe. Helaas heb ik ook op mijn kamer een kakkerlak gespot, dus heb mijn klamboe goed ingestopt en nagekeken en het licht maar uitgedaan. Tot nu toe nog geen verdachte bewegingen gezien in mijn ooghoeken. Hoop vannacht toch weer wat meer nachtrust te krijgen, want afgelopen nacht begon 1 van de jongste kinderen weer te brullen. Kijk nu echt uit naar mijn eigen stekkie in Accra.
Woensdag 5 maart
Op het fietsje naar Free and Fair, nadat eerst heel de kinderschaar, nu allen in schooluniform op de foto moesten. Veel wonden verzorgd en infuzen gedaan, tevens met doctor Hans naar zijn moeder die ziek was. Zij kreeg thuis een infuus en liep tegen het eind toen we daar aankwamen. Een prachtig oud Ghanees oud vrouwtje met slechte ogen en grijs haar. Kon niet geloven dat zij nog maar 71 jaar oud was > ze leek wel 91.
Na de dienst over de markt gekuierd en de local uitgehangen, want Rita reageert niet meer op alle smeekbeden en Salimenga ( = wit mens ) geroep en heeft ook echt geen waren nodig die ze niet gebruikt.
Me weer verbaast wat er allemaal te koop is en dan niet in 1 kraampje, nee in wel 20 - 30 van alles hetzelfde. Koeienkoppen/poten en geitenvachten, vissenkoppen ( sorry wanneer dit zonder N geschreven moet worden ) en ingewanden bij een temperatuur van rond de 40 graden, in Ghana kan je het verdragen na 5 weken. Naar kantoor gefietst en daar broodje ei gegeten onder de mangoboom, die ik best wel zal gaan missen. Chillen met de andere vrijwilligers en weer naar huis voor de zon ondergaat. Witte rijst gegeten zonder saus ( ja ja ze leren het ) en het avondritueel gevolgd. Even met het thuisfront gebeld en na een heerlijke douche weer onder de klamboe. Morgenochtend vroeg op > kijken naar de school van Lianne die moet marcheren voor publiek vanwege onafhankelijkheidsdag.
Donderdag 6 maart = onafhenakelijkheidsdag in Ghana
Berevroeg opgestaan, de kids sliepen nog want die hadden vrij van school, om als Hollander met zijn tijdstippen om 7 uur op het terrein te zijn en het hele gebeuren zou moeten beginnen. Het was even over 9 uur eer de eregasten en de chiefs waren geariveerd en het spektakel kon beginnen. 2 uur wachten op een betonnen tribune tussen vele Ghanese kinderen is erg vermoeiend, maar er was genoeg te zien en verwonderde me weer op wat er allemaal op de hoofden van de verkopers voorbij kwam. Arme Lianne , zij stond al vanaf 6 uur te wachten met haar schooltje. Enfin het wachten werd goed beloond, het was erg leuk om meegemaakt te hebben. Maar wat een scholen en wat een kids om erbij te bedenken dat misschien maar 1/4 van de Tamalese scholen was uitgenodigd met daarbij nog diverse korpsen militairen en politie-agenten.
Na afloop maar even een verfrissend drankje gedaan bij Sparkles en gelunched bij Luxery > dikke beefburger met frietjes, zoveel dat we het bijna niet opkonden. Onze magen worden wel “iets kleiner” hier en worden dan ook nog voor 3/4 gevuld met water en drinken. Afscheid genomen van een vrijwilliger die morgen vertrekt. ( snik ) Heerlijk onder de mangoboom gezeten en nog weer terug naar Town, helaas waren de festiviteiten daar net afgelopen en waren wij dus nu het bekijken waard als 4 blanke vrouwen.
Terug thuis is het dan toch best triest dat de kinderen echt helemaal niets meekrijgen van deze feestdag, het is gewoon een extra vrije schooldag net als morgen ( vrijdag ) en wordt er gewoon gewassen en gepoetst en wat buiten gespeeld. Na het eten ( witte rijst ) vroeg onder de klamboe want Rita moet wel gewoon werken morgen en afscheid nemen van Free and Fair & SDA Hospital.
Vrijdag 7 maart
Het was heerlijk rustig op straat en de lucht wat minder belastend voor mijn luchtwegen, ik begin een akelig hoestje te ontwikkelen en mijn luchtpijp gaat pijn doen en bij het hoesten komt er ook al sputum mee. Gelukkig nog helder vsn kleur maar 5 weken Tamale is meer dan genoeg voor mijn longen. Gelukkig ligt het dorpje waar ik ga bivakeren even buiten Accra, dus hoop dat de lucht daar wat beter is.
Echt super lief, het meisje met de hele erge brandwonden, die ik woensdag ook al miste, kwam speciaal haar genezende lichaam laten zien en gedag zeggen, net als vele andere vaste klanten. Iederen wil dat je blijft of toch zeker terugkomt. Met betraande ogen en knuffels afscheid genomen van dokter Hans , mijn 3 mannen en de ” kapper’ buiten de poort die me elke keer een goede en gezegende werkdag en terugreis wenste. Heb hem maar scheermesjes gegeven en wat klein geld. De kliniek voorzien van foto’s van mij met de mannen.
Om 14 uur moest ik in SDA verschijnen en om 14.15 uur !!!! werd ik door de staf ontvangen alsof ik een Chief(in) was. Kreeg allemaal bedankjes en dat ze blij waren met mijn komst in HUN ziekenhuis. Heb maar niet verteld dat ik niet echt veel heb gedaan en heb ingebracht, behoudens de naam en inhoud op de infuusflessen op de kinderafdeling. Kreeg zowaar een groot geschenk, een traditionele damesjurk uit het Noorden van Ghana, echte geite(n)slippers, ketting en armband met de Ghanese vlag en kleuren. Tja dan voel je je ook echt even Chief(in). Met een volle tas weer op de fiets nog even richting het zwembad voor een laatste verfrissende duik hier in Tamale. Om 17.30 had ik een ieder uitgenodigd op ons Hello-Goodbey Party ( met dank aan Juliana voor de insiders ) in een leuk uitziend restaurant achter het zwembad.
We vielen met onze neus in de boter, want het is die avond ook VIP - party voor vele blanke medemensen en was het volle bak. De bestelling liep wat moeizaam maar de pizza’s en de pasta’s smaakten verrukkelijk.
Er kwam ook nog een muziekbandje met 3 zangers wat echt niet om aan te horen was 1) ze konden niet zingen 2) stond alles natuurlijk weer verkeerd afgesteld ( Paul ik heb het maar eens gefilmd voor je --- )
Wij allen vonden de traditionele Afrikaanse muziek met “buikdansers” veel leuker en beter om aan te horen.
Na afloop werden onze ogen (en sommige magen) vertroeteld met een vitrine vol lekkere (dure) zoetigheden en echte koffie’s, we leken Hans en Grietje wel voor het snoephuisje van de heks. En de WC leek er wel een als bij de sauna met een echte schone toiletpot en doortrek.
Daardoor werd het snel erg (te) laat en moesten we met ons drieen in het donker terug naar huis fietsen, kan je vertellen, ik ben niet bang maar nu was ik toch blij dat ik voor de ( gesloten) poort stond. Gelukkig kon ik door de gaten naar binnen van het nieuw te bouwen huis en is de hond mijn grote vriend geworden. Moest alleen 1 van de kinderen wakker maken om de deur naar het voorportaal open te maken. Gelukkig lagen ze nog maar net op de grond ( niet in bed , maar dat was bekend) het was net na 22 uur en normaal word ik rond die tijd vaak wakker door hun gepraat, daar ik vaak al rond 21 uur vertrokken ben naar droomland
Ayisia van Meet Africa belde nog netjes op of ik goed thuis gekomen was > complimenten hiervoor ---
Bijna in slaap vallend besefte ik dat dit mijn allerlaatste nachtje werd hier bij familie Azis, gelukkig hield me dit echt niet wakker.
Zaterdag 8 maart
Uitgeslapen tot 8 uur en lekker liggen doezelen, ze stonden wel een paar keer op mijn deur te kloppen maar heb er niet op gereageerd. Ontbeten tussen de kinderen en alles wat er binnenkomt op de compound, van verkoopster tot zwangeren natuurlijk. Met mijn gastbroer en medebewoner/inwonende student naar Town geweest en inkopen gedaan voor het gezin om vanavond eens iets “op tafel” te zetten wat ze niet vaak eten.
Pasta met salade en verse groenten was de keuze, maar helaas Rita was uitgenodigd door KaKa vanwege de overnachting daar. De jongens vroegen heel beleefd of ik voldoende geld bij me had om een horloge te kopen voor ze en ze er zelf ook wat bijbetaalde, ze hadden gespaard maar net nog niet genoeg. Het eten is hier vele malen duurder dan spullen en had die jongens wel 4 horloges kunnen geven bij wijze van spreken.
Maar vroeg ze wel het niet aan de andere oudere kinderen te vertellen of te laten zien en de horloges werden bij thuiskomst dan ook keurig in de broekzak gestopt. Voor de kinderen en de andere familieleden had ik diverse pakken sap meegenomen ( hier een traktatie ) en wat lekkere koekjes en snoepjes. Bij thuiskomst lag me daar een hoop kleding verpreid over de compound, de rommelmarkt van Juliana was er niets bij. Alles moest maar eens gesorteerd worden, maar om een lang verhaal kort te maken, alle kleding werd weer gewoon teruggepropt in de diverse kledingtassen het zei dan soort bij soort. Toen mochten van moeders de ballonen erbij gehaald worden en die was ik dus, net als mijn bellenblaas, op een gegeven ogenblik dus kwijt. Had ze gewoon weer ingenomen > het zonnetje scheen te fel was haar verhaal. Arme kids, neem je bellenblaas mee en wordt er gewoon bepaald dat het niet gebruikt mag worden. De ballonen werden dan uiteindelijk door de grote broers opgeblazen en op een kluitje gehangen aan het huis. De kinderen zongen liedjes en deden hun (school)spelletjes onder de toeziende leiding van ---- en moest er weer volgens haar regels gedaan worden zoals zij het wilde. Gelukkig overheerste de spontaniteit van de kinderen en hadden we veel lol samen. Ze genoten van de sapjes die werden gekoeld door blokken ijs dus Helaas moest ik het bij mijn QUAM (zakje water ) houden omdat het ijs van kraanwater was en ik geen zin heb om morgen diarree of erger te krijgen tijdens de busreis richting Accra. Taxi gebeld en mijn koffers en fiets ingeladen. Het afscheid was kort maar krachtig , hoe uitgebreid ik bij aankomst begroet werd hoe afstandelijker was het gedag zeggen. Ook de kinderen konden niet echt knuffelen terwijl de zussen wel een dikke kus en hug gaven en zoonlief ook wel zijn armen om me heen sloeg en me optilde. Van moeders een grote stevige hug met een goodbey en that was it ---- Vaarwel compound met je vele leuke en minder leuke belevenissen, dag kamertje, dag hurktoilet, dag troep wat maar niet opgeruimd wordt, dag ................................... met een flauw bey bey en een zwaai op afstand werd ik gedaggezegd. (snik )
Het was al heel de dag Lightsoff em dat maakt het extra donker overal. KaKa was nog bidden naar het oosten en ben maar even naar het winkeltje gelopen waar Namauw gelukkig buiten zat. Rond 19 uur kregen we gelukkig weer stroom want mijn telefoon moet echt wel vol zijn morgen. Na een klein dinnertje bij KaKa, mijn laatste Ghanese maaltijd YES !! Even journaal gekeken en hoorde ik van de spanning in Kroatie met Rusland, van een vermist passagiersvliegtuig en een sneeuwstorm in USA met vele doden, was toch wel lekker hoor 5 weken verstoten te zijn geweest van alle elende in de wereld (struisvogelpolitiek, maar ja )
Wil ik gaan douchen, past het sleuteltje niet, dus maar naar KaKa die ook geen andere sleutel had. Gelukkig is Ayisia haar kleindochter die nog inwoont die ik even kon bellen. Na wat gehannes kwam de goede sleutel, het slot was dus veranderd. De WC was buitengewoon smerig en het douchewater liep niet omdat de elektriciteit zolang niet had gewerkt. Gelukkig maakte Ayisia alles netjes schoon inlusief luchtverfrisser en kreeg 2 emmers water van haar, 1 voor vanavond en 1 voor morgen. Kijk nu echt wel weer uit naar een gewoon en schoontoilet met betegelde douche hoor. En dan is er ook op de BCI hiernaast een schoolfeest aan de gang en lig ik onder een eentonige dreun met Ghanese hits mijn dag te beschrijven. Heb al weer een kakkerlak verjaagd ( die toen op mijn kamer op de compound is trouwens de volgende dag door de kids buitengezet met twee poten missend) omdat hij dicht bij de deur zat. Ik heb geen zin om mijn klamboe uit te pakken dus hoop vannacht op niet te veel ongedierte in mijn omgeving. Niet teveel aan denken , gewoon maar aan de busreis morgen van 12 uur naar Accra.
Lekker vroeg op en hopenlijk vertrekt de bus optijd ------
Zondag 9 maart ( Accra)
Ben ik toch door mijn wekker heen geslapen, deze lag wat verderop aan de lader en zou bijna nog zelf de bus gaan missen, ik werd op meldingdtijd (5.30 uur ) met een schok wakker. Gelukkig is er bij KaKa taxi aan huis en was nog voor 6 uur op het busstation, als een van de eerste natuurlijk. Nog geen bus te zien alleen een hele hoop bagage en wat binnenkomende Accragangers. Maar om 7 uur , das maar 30 minuten vertraging, vertrok de bus richting Accra. Het stuk tot Kintampo kende ik al ,dus heb even 3 uurtjes geslapen voor zover dit mogelijk was. Lag precies onder een luidsprekerbox waar loeihard een Ghanese CD inzat die maar oversloeg en de afschuwelijke liedjes 3x voorbij kwamen. Maar het kon nog erger, er werd een DVD opgezet met weer zo een slechte soapfilm met geschreeuw en gebler, dat ik mijn vest maar over mijn oor heb gelegd en naar buiten ben gaan kijken. Van lieverlee veranderde het landschap weer in vele bossen en ook bergen gezien. Op de bekende stopplaatsen van de heenreis konden we weer wat nuttigen en ik wist de schone toiletten nog voor de sanitaire stop. Onderweg contact met Vida van mijn project in Accra met het uitstappunt voor de chauffeur omdat ik er eerder uitmoest dan de eindbestemming. Nou het laatste stuk van misschien maar 50 kilometer was een ramp, de andere chauffeur van de tweede helft moest zeker op tijd thuis zijn van zijn vrouw want hij scheurde over de vreselijke slechte weg. Kun je nagaan de hoofdweg vanuit de hoofdstad naar het noorden leek op de weg door de rimboe van vorige week, in Tamale reisde is honderden kilometers op asfaltwegen. Vliegen is dan echt heus waar een stuk veiliger als dit laatste stuk naar Accra. Onderweg wel 4x aan de chauffeurs en begeleider gevraagd of ze wisten waar ik uit moest stappen en ook medepassagiers zouden zeggen wanneer ik er was. Zo gezegd zo gedaan en ik netjes uitstappen op de plaats met nog 3 Britten/Amerikanen? en Vida zou me ophalen omdat het al donker was. Die belde echter dat ze me niet kon vinden ( ben je de enige blanke langs de weg, hihihihi ) en moest ik aan omstanders vragen waar ik was. Een behulpzame jongen nam mijn telefoon over en meldde dat ik een eindje terug had uit moeten stappen ------ ( thank you busdrivers en passengers ) Dus maar een taxi aangehouden en de jongen hielp me ook nog met mijn koffers, heb hem maar een centje gegeven. Bij aankomst op het afgesproken punt en ontmoeting met Vida vroeg ik naar wat ik de taxchauffeur moest betalen > 5 cedi > schieten Vida en haar collega me daar toch uit hun slof en gaan tekeer tegen de taxichauffeur en onstaat er zowaar een klein relletje, wat hier heel normaal is hoor soms tot slaan/vechten toe. Als diverse keren meegemaakt op straat , de markt en in de supermarkt. Ik lag gewoon helemaal in een deuk en heb de 5 cedies gewoon betaald. Nadat beide partijen boos uit elkaar gingen, kreeg ik de rede van dit gebeuren te horen. Normaal kost het voor een local maar 2 cedi, dus ik werd vanwege mijn huidskleur benadeeld en daar werd wat van gezegd door Vida, maar de taxichauffeur voelde zich hierdoor schijnbaar erg beledigd. Nog nagenietend moest ik plaarsnemen achter op de brommer en werden mijn 2 koffers op de brommer geladen van collega Vida , this is Africa , op naar mijn nieuwe onderkomen. Het had hier gister geregend dus het was erg broeierig warm dus was wel lekker even de wind door de haren. Aangekomen in het huis/praktijkje herkende ik het wel een beetje van TV ( Reunie Goese Lyceum KRO ) en kreeg nog een lekkere niet spijzige rijstmaaltijd, nadat ik eerst naar huis had gebeld dat ik veilig was aangekomen. Op naar mijn kamer in het “gezinsvervangendtehuis”/woning van Vida aan de overkant van de weg. Krijg me daar toch een super grote mooie kamer met douche en toilet en een uitzicht over Accra, wat ik morgen bij daglicht beter kan gaan bewonderen. Heerlijk van mijn bucketshouwer, ja echt veel lekkerder dan een gewone douche, genoten en mijn eigen badkamer waar ik weer al mijn spullen kon neerzetten en laten staan.
Vanuit Accra sluit ik af en begin morgen weer aan mijn nieuwe blog. Helaas kan ik hier niet onder de klamboe want het plafond is veel te hoog. Zal hem een beetje missen maar voel me al helemaal thuis hier.
Morgen uitslapen want hoef nu niet eerst op mijn ontbijt te wachten en geen 45 minuten te fietsen.
Komende week is mijn laatste volle week in Ghana. Dinsdag komt er een Hollandse vrijwilligster die deze week door Vida naar het project voorbij Bolgatanga wordt gebracht. Tot ik wegga naar Cape Coast mag ik de kinderen helpen verzorgen hier in huis.
Wordt vervolgd en veel leesplezier bij de boterham en de koffie ( hihihihi )

Rita
P.S. Wees niet te kritisch op eventuele schrijffouten, door het vele Engels dat ik spreek en al bijna denk , type ik vlugger dan dat ik nadenk hoe de juiste spelling is.