Over de Helft

OVER DE HELFT ( ALWEER )
Maandag 17 februari 2014
Ten eerste wil ik jullie nog laten weten dat mijn kleine gastzusje al een heel eind is opgeknapt
Het is nog geen vrolijk spelend kindje maar ze hobbelt weer aardig over de compound.
Ten tweede -> ik schrijf mijn blog niet in 1 keer. Elke avond beschrijf ik mijn dag en op zondag knip en plak ik dit in waarbenjij.nu.
Vandaag weer een start van een nieuwe week. Maar weer naar de kinderafdeling van SDA. Echt waar, ik heb helemaal NIETS gedaan, alleen uitleg gegeven over hoe Holland is en werkt.
Wat mij wel opviel > op alle infuuflessen/zakken stonden namen en wat erin zat !!!!!!! YES
Verpleegkundigen verdienen hier wel niet zoveel , maar met nietsdoen wil ik ook wel mijn geld verdienen hoor ( echt niet , ben het nu al zat > geef mij maar hectiek ) Na mijn dienst maar naar de stad gaan lopen op het gemakje en een drankje gedaan met Judith, een vrijwilligster die ik kende van het introductie weekend. Was met de taxi, want mijn band stond weer eens plat. Op kantoor nog ff onder de boom gezeten en toen ik thuis kwam,vond ik ook 2 luierende zussen. Het water was op dus er kon niet worden gekookt. Ook de kinderen waren lekker aan het spelen, want die hoefde nu de was niet te doen. En dus kreeg Rita een heerlijk gebakken ei met brood, maar daar tegenover stond natuurlijk dat ik niet kon badderen.
Gelukkig had ik , dank je wel voor de tip Ineke, vochtige washandjes bij me en kon me nog een beetje verfrissen. Onder mijn klamboe nog even met Ronald gebeld en was de verbinding nu gelukkig wel goed. Alle reacties bekeken op mijn laptop, want daar kijk ik dan weer naar uit.
Dinsdag 18 februari
Na een plakkerige nacht, weer vroeg op. Doordat de kids ook later opwaren omdat ze geen water hadden om te koken en te badderen, moest ik vanmorgen mijn ontbijt onderweg nuttigen.
Heb toch weer de taxi genomen, had niet zo een zin om te fietsen. Vandaag een dagje Eerste Hulp meegedraaid. Zeg dit niet te hard, want het heeft er niet veel mee te maken. Het is meer een voorafdeling van erg zieke patienten/tjes en binnenlopers via poli of buiten. Er lag al 3 dagen een klein jongetje van rond de 2 jaar met meningitis. Kreeg sondevoeding en een infuus met I.V. medicatie. Lag allen maar te slapen en werd af en toe eens naar gekeken. Toen ik tijdens “mijn” rondje, je doet alles eigenlijk wat je jaren hebt gedaan, naar zijn infuus keek, zag ik allemaal kleine miertjes langs de druppelkamer lopen. Van ergens ver uit een hoek, marcheerden er duizenden van deze kleine beestjes zo rond de druppelkamer en weer terug. Heb er een foto van gemaakt en het bed van de muur gehaald en alles maar een beetje schoongemaakt met mijn desinfectans. Kon er wel om lachen, maar het blijft een rare gewaarwording hoor.
Tevens had ik de zorg voor een 4 jarig meisje , haar vader moest gaan werken en moeders was nergens te bekennen. Ik had toch niet beters te doen , want er was weer veel personeel aanwezig.
Van medicijnstudent tot leerling verpleegkundige, die allemaal weer iemand van de vaste staf mee hadden. En dat voor 7 bedden. Toen ik weg ging werd ik gelukkig afgelost door haar moeder , want het personeel heeft hier ook meer interesse voor zichzelf en hun mobiel of laptop.
Na afloop zelf even naar de apotheek geweest, ben mijn ORS vergeten en ik ga steeds meer zweten, vooral ‘s nachts. Dus elke dag een zakje kan geen kwaad denk ik. Op tijd naar huis gegaan, want ik wilde nog een filmpje maken voor het zaalconcert van EMM, wat de 22e is.
Met een deel van de kinderen en met dank aan een moderne Ghanese vrouw is het na vele keren eindelijk gelukt iets op film te krijgen. Toen ik het resultaat liet zien op mijn laptop, kwam bijna het hele dorp binnenvallen geloof ik. Weer vol bewondering gekeken naar de snijtechniek van de zussen, wij zouden onze vingers al 10x kwijt zijn. En wat zag ik > RIJST. Maar helaas , ze hadden de hete saus er al op gedaan, dus moest ik weer kieskeurig de witte rijst korrels eruit vissen, maar had honger en zin in de rijst. Toch maar beleefd gevraagd volgende keer apart s.v.p.
Heerlijk gebadderd en nu 2 emmers water over me heen gegooit. En voor de kinderen weer onder de klamboe. Mijn maag begint weer op te spelen en herinnerd mij aan mijn zwangerschappen. Waarom koken ze hier zo pittig, terwijl ze weten dat ik het te heet vind. Laat dan wat voor mij apart wanneer je de pepers e.d. toevoegd. Mijn contactpersoon wilde het wel vragen, maar dit wil ik niet. Heb al wat mot gehad over het matras, waar nog steeds geen 2e bovenop ligt. Maar begin er al aan te wennen en kruip toch heel mijn bed door vanwege de warmte en transpireren. Ik houd het nog wel ff vol.
Woensdag 19 februari
Vandaag weer naar Free and Fair geweest. Wat is het daar toch gezellig en zie ik steeds weer wonden waarvan ik denk >hoe is het mogelijk, maar ook een week later verbetering in wonden van vorige week. De mensen vroegen zelfs waar ik was de afgelopen 2 dagen !! Lekker gewerkt en gekeuveld over natuurlijk Holland. Iedereen wil je vriend zijn en met je mee of met Inge en Mirjam trouwen. Ik zeg dan maar: “ Mijn koffers zitten al vol mannen, dus zul je op het dak van de bus en op de vleugel van het vliegtuig moeten. En aan Ronald toestemming vragen natuurlijk.”
‘s Middags weer ergens gelunched waar ik nog niet geweest was, in een mooie tuin met gezellige zitjes en goed eten, broodje tomijnsalade, echt toppie. En dat was maar goed ook want luisteren kunnen ze hier niet, het avondeten idem als gister met een ander sausje werd niet appart geserveerd. Dus weer vissen in het donker. Het vlees niet gegeten, heb gezien hoe het net geslacht op het houtskool werd gegrild, DUIF die hier boven in het dak hun nesten hebben. Het zal misschien lekker zijn, maar ik zag de half geplukte diertjes met kop en poten toch liggen op dat vuurtje. Heerlijk geknuffeld en gezongen met een gastbroertje die niet helemaal volgens boekje ontwikkeld. Denk aan autisme. Lekker gebadderd en onder de klamboe. Naar huis gemaild en op FB gechat met nieuwkomers die binnenkort naar Tamale of Bolgatanga komen. Maar ik ben echt op ‘s avonds en de luikjes vallen echt snel dicht.
Donderdag 20 februari
Heerlijk koel is het ‘s morgens, de kinderen zitten met een omslagdoek bij het vuur en Rita in haar t-shirtje op haar schoolbankje. Hoeveel graden het hier is , geen idee, er hangt nergens een thermometer ook niet op gebouwen of op zuilen langs de weg. Ik denk overdag tussen de 20 en 39 graden Tijd zie je ook nergens, wanneer de imam begint te lallen weet je precies hoe laat het is.
Naar SDA op het fietsje, arme longen, volgens afspraak voor Fieldwork. Men gaat dan op huisbezoek bij kinderen die niet naar het ziekenhuis kunnen komen. Had me hier enorm op verheugd. De dienst begint om 8 uur, tuurlijk geen uniformpje te zien. Om 9 uur waren de studenten Medicijnen er nog niet, komen gewoon niet op hun missie .......... Tja, dan maar nieuwe zwangeren inschrijven en controleren, ook wel leuk, maar daar kwam ik niet voor. Tot er zich een kraamvrouw met weeen aanmeldde !!! Afrikaantje nummer 2 komt eraan. Steeds achter de “Midwife” aanhobbelend langs allemaal nieuwsgierige Ghanesen die maar raar opkeken dat ik mee de verloskamer in ging ,want ik had geen uniform aangetrokken vanmorgen. Ook de aanstaande vader zit maar zielig op een bankje te wachten tussen de patienten die wachten op het laboratorium of de poli. Deze kraamvrouw was wat luidruchtiger dan mijn thuisbevalling op 5 februari en de Midwife was ook niet echt aardig tegen haar ( dit is hier heel normaal !!!) en alle handelingen gaan niet zachtzinnig. Tegen volledige ontsluiting ging Midwife nog rustig lunchen want ze had honger, toen ik bij controle binnenkwam zag ik toch echt al het hoofdje staan. Maar vlug een zuster geroepen en de Midwife, vlug handschoenen en een schort aan. Echter de uitdrijving verliep minder snel en moest er flink getrokken en geduwd worden. Dacht al wel dat het geen klein kindje zou zijn , want moeders had echt een knoert van een buik. Een flinke jongen van bijna 4000 gram kwam ter wereld. Ik mocht de controles bij hem doen en hem wegen en meten > dit doen ze hier echt heel ouderwets , met de centimeter tegen de hiel dan kind tussen duim en wijsvinger onderste boven en de centimeter naar het hoofdje, nog net geen 50 cm lang.
Kindje werd flink schoongepoetst en ook hier in een witte doek gewikkeld. Kraamvrouw beviel redelijk vlot van placenta en werd ook hier met een koort om haar middel en doek tussen de benen verzorgd. Moet dan naar een kamer ernaast naar een bed, waar nog een kraamvrouw van de vroege ochtend lag, lopen over de gang langs alle hiervoor beschreven personen en haar echtgenoot. Die dan pas van aanwezige getuige/familielid hoort wat het is geworden. Direct wordt het kind aan de borst gelegd en wordt de kraamvrouw alleen gelaten met haar baby. Vrouwen blijven 6 uur na de bevalling op afdeling en mogen dan naar huis wanneer er geen problemen zijn.
Alles wordt meegenomen naar huis , de vieze doeken en de placenta. Hier wordt iets ritueels meegedaan, staat in mijn Ghanaboek maar ben het vergeten. Kraamvrouwen moeten ook alles zelf meenemen, krijgen niets van het ziekenhuis. Ben nog voor einde dienstijd naar huis gegaan en lekker wat gekuierd tussen de massa op de markt en wat dingetjes gekocht in de supermarkt.
Op kantoor even mail en Facebook lezen op de mobiel want daar is dankzij een vrijwilliger wel WiFi. Ons onderkomen voor morgenavond in Bolga gereserveerd en op tijd naar huis. Kon nog even met de kinderen chillen voordat ze weer aan het werk moesten. Mijn gastmoeder de foto’s van de bevalling laten zien, maar erg spontaan was ze niet vanmiddag. Wilde mijn E-reader opladen omdat hij leeg was, sloot hem aan op mijn laptop , kon ik er echt helemaal niets mee. Ging niet uit en reageerde nergens op. Dat is wel balen, want wat moet ik straks in de bus terug naar Accra en op het vliegveld voor vertrek ?? En ook buiten op mijn bankje en onder mijn klamboe. Ik laat hem maar even liggen en zie wel of ik hem door het raam moet gooien ja of nee.
Hoop niet dat er een virus op mijn computer zit, maar die doet gelukkig normaal.
Net daar een beetje van bekomen, gaat het toch ineens tekeer daar buiten. Een hoop geschreeuw en gehuil, kijk ik naar buiten, worden daar toch de oudste meisjes afgeranseld met een stok en rake klappen door mijn Gastmoeder. Kompleet in shock pak ik mijn mobiel, open de familie app en doe een SOS en barst in huilen uit , heb echt een flink potje zitten janken, het horen van zoveel geweld en verdriet is niet te verdragen. Gelukkig was Inge on line en pepte me weer wat op. Ook Karin geappt, want zij heeft mij een kaart gegeven die ik alleen open mag maken wanneer ik het even niet meer zie zitten en naar huis wil. Maar gelukkig kon deze dicht blijven door gedachte aan morgen en het feit dat ik even 3 dagen niet thuis ben en de appjes van Inge en Karin. Heerlijk uitgesnotterd en Ronald belde even kort daarna op en kon ik vertellen over de bevalling en het komende weekend. Ging erg down naar mijn diner , flauwe hap met (zonder) hete saus en bijna niets gegeten. Mijn Gastmoeder, at na haar avondgebed naar het oosten, zoals gewoonlijk apart en hield zich rustig. De kinderen eten altijd in de winkel , behalve de jongste 3, erg ongezellig want die kunnen het beste Engels converseren. Gelukkig kwam mijn vriendje weer bij met zitten en kon ik even de kalmte in hem en mijzelf terugvinden. Gekeken naar het badderen van de jongste meisjes, helaas mag ik dit niet doen , want dit gaat volgens vast ritueel en dat kan ik niet -----
Die dan heerlijk schoon bij moeders op de rug in slaap vallen. Zelf gebadderd en mijn kleren gewassen en alles klaar gezet voor morgen en het weekend in Bolga. Dus helaas trouwe lezers, ik denk geen maandagmorgenblog deze keer. Weet niet of ik zondagavond de puf heb om een verslag te schrijven van het weekend. Nog een beetje onder de indruk van alles deze dag , moe maar voldaan onder mijn klamboe, mijn eigen veilige plekje. Op naar het weekendje weg !!!!
P.s. Waarom ik nog niet meer bevallingen heb gezien bij zoveel zwangere Ghanse vrouwen?
Deze bevallen vooral in Teachers Hospital en andere ziekenhuizen. Mijn collega verloskundige doet er wel 4-6 per dienst, mits er geen midwifes in opleiding zijn . Ik ga dus ook nog eens een dagje met haar mee. Het was mijn keuze ook niet , het moet wel leuk blijven. Onverwachte bevallingen houden het spannend en indrukwekkender. En ik heb er genoeg gezien en (zelf) gedaan.

Super tof weekend met een zwart randje
Vrijdag 21 februari 2014
Met de TroTro naar Bolga(tanga) wat 3 uurtjes rijden is over een redelijk begaanbare weg. Het landschap wordt droger en kaler. De compounts met hutjes worden kleiner en lager en we zien meer ezels. De eerste nacht sliepen we in het “Greenhouse” te Karimenga ( zoek maar op op Google ) Duurzaam Eco project opgezet door oud medewerker van Meet Afrika. Zelfvoorzienend van stroom door Zonnepanelen en het aantal overnachtingen. Je mag ook helpen bij het koken en de afwas en zijn er diverse workshops en activiteiten te doen. Zelf waterhalen bij een waterpomp met een kan op je hoofd. Het leem op de hutten helpen aansmeren met de lokale bevolking bij de nieuw/aanbouw. Er wordt een nieuwe overnachtinghut aangebouwd met 2e slaapdak !!
Hier kun je onder een grote klamboe buiten slapen. We waren er ruim op tijd en wilden graag naar de smootiebar in Bolga. Door Esther, de eigenaresse werd verteld dat we maar gewoon naar de weg moesten lopen en een auto/TroTro aanhouden voor een lift naar Bolga. Hoe we ook onze duim opstaken, zwaaiden of zelf onze knieen lieten zien , geen Ghanees met een grote ( lege ) auto of vrachtauto nam ons 4-tjes mee. En wij maar sjokken in de hitte in de midle of nowhere, voelde met net Lucy Luck ( weet ik veel hoe je dit schrijft, maar die eenzame couwboy op zijn witte paard ) tot we bij een “verdekt opgestelde” politiepost/wagen aankwamen waren we het beu en heel zielig deden we ons beklag. We kregen een bankje in de schaduw en allen een gratis zakje water. Weer eens wat anders dan duffe overvolle vrachtwagens controleren toch. Ze wilden net een taxi voor ons bestellen, maar Ibrahim , de eigenaar van Greenhouse had onze smeekbede ook al vernomen via de telefoon en reed zowaar een taxi ons tegemoet. Het was nog een heel eind naar Bolga moet ik zeggen hoor ----- . Op naar de smootiebar die we zowat hebben leeggekocht en gegeten. De vitaminebom ging er goed in en smaakte verrukkelijk. Samen met tosti en een pannenkoek, buikje rond en vol. Terug naar Greenhous voor een aangename rust en een Bucked shower ( emmer met bakje ) in de openlucht waar het al begon te schemeren achter een rondgebouwd muurtje. We kregen een overheerlijke maaltijd met Frietjes ( van Yam ) , gebakken aardappelen ( van Yam) , gele rijst en rauwe groentes, die ik thuis niet eet want die zitten in die HETE saus. De toiletten waren gemaakt in 2 schattige Ghanese minihutjes volgens de hygienische “zonder water” norm , WC pot met een heel diepe grote opvangput en zo niet in contact komt met het drinkgrondwater ( het project van Serious Request het Glazen Huis 2013 van 3 FM. Hier in deze streek zie je overal waterpompen staan en moeten de mensen soms kilometers lopen voor schoon water. Steeds had ik mijn fototoestel niet bij de hand , maar hoop dat mijn medevrijwilligers er wel foto’s van hebben gemaakt. Gewelig om te zien, hele families aan de was en de kids maar pompen. En dan terug naar huis met schalen schone was en emmers water voor thuis. Onder de sterrenhemel, er brandt hier bijna geen licht , kregen we Djambee les van Ibrahim.
Moe en voldaan met gepoetste tandjes naar onze grote klamboe op het dak. Gezellig met z’n allen in het maanlicht doezelen en in slaap vallen. Weer een vinkje erbij op mijn TO-DO list.
Zaterdag 22 februari
Heerlijk fris wakker wordend van tig hanen in de wijdse omgeving en de vogels met hun ochtendgezang was ik getuige van de Afrikaanse zonsopgang. Prachtig en die stilte om mij heen
zeer rustgevend. Prima ontbijtje met ei en JAM en KOFFIE, wat me weer energie gaf de dag te beginnen. Vanmiddag stond een bezoek aan Tongo Hills op het programma ( Google het maar )
Maar eerst langs -> Neeltje Jans ! Ibrahim is in Nederland geweest en heeft het Tophuis bezocht en de werking van de stormvloedkering bracht hem op het idee om het regenwater in zijn achterTUIN van de overstromende Voltarivier op te vangen en in te dammen. Dus heeft hij bij terugkomst zijn in aanbouw zijnde dam Neeltje Jans genoemd. Ik vertelde hem dat ik Zeeuw was en heel de bouw van de Stormvloedkering had meegemaakt. Na bezichting en fotograferen van de dam ( water was er niet veel meer te zien, maar eind maart begint het regenseizoen) , heb ik deze maar met mijn hand aangeraakt met de woorden : “ Ik, Rita, Zeeuws Meisje ( uhum ) uit Middelburg , vraagt aan Neeltje Jans in Ghana > zorg goed voor de bevolking van dit gebied en zorg na elk regenseizoen voor goed en voldoende drink- en viswater! Take care for North Ghana.
Op naar de bergen. Na een zware klimpartij met de oude wagen kwamen we bij het touristische gedeelte. Met een gids werden we door rotspartijen en een dorpje waar een chief woont met 18 vrouwen en vele offerplekken en chiefgraven kwamen we bij de heilige rotspartij. Op nog geen 3 meter lagen er hyiena’s te slapen bij een offerplek en begonnen wat te grommen toen ze teveel op de foto werden gezet, maar gestopt voordat onze schedels tussen de andere dieren kwamen te liggen. Bovenin bevond zich de ruimte waarin je alleen met ontblood bovenlichaam naar binnen mocht. Hier zaten wijze mannen die je probleem op konden lossen. Gelukkig had ik niet alleen schaamte hiervoor en is er maar 1 vrijwilligster naar binnen gegaan. Wij bleven onder rotsen heerlijk in de schaduw genieten van het uitzicht en konden de nodige “met het uitzicht op de foto “ foto’s maken van elkaar.
En weer terug naar het beginpunt via een ander weggetje waar een prachtige grote groene boom stond middenin het dorre landschap. Al met al heeft deze tocht voor het echte Meet Africa gevoel gezorgd en leek een beetje op Lion King. Op naar ----- natuurlijk, smootie , tostie en pannenkoek.
Naar ons tweede nachtverblijf , “Sangarden Guesthouse” en leuk resort tussen de mangobomen. Kamer viel tegen met de buitenkant, maar een WC / Douche en stromend water. Zelf een grote koelkast op de kamer en TV ( zonder fstandsbediening en 2 zenders ) Onze plafondventilater leek wel een dieselvrachtwagen en kon niet zachter in welke stand dan ook, dus die lieten we maar uit want we konden elkaar niet verstaan en waaiden bijna de kamer uit. Gedouched en even lekker op bed naar huis gebeld en gekletst met mijn slaapmaatje op het 2 persoonsbed !!!
Terug naar Town , het doel waar we voor naar Bolga gingen, het benefiet feestje van Nurses on Tour ( een project van oud studenten verpleegkunde van de HZ ) Heel het dorp waar het kantoor staat was uitgelopen naar deze party en genoten van de ingehuurde Djambee drummers. Keken film ( en hun ogen uit ) met een oude filmprojector op een scherm terwijl wij blanken , nu een heel veel , ons tegoed deden aan een lekker maaltijd en wat overbleef verdeeld werd onder de Ghanese dorpsbewoners.
Ook nog wat rondjes Afrikaans gedanst op de meeslepende ritme van de trommels en een schel fluitje.
Om 11 uur weer met de Taxi terug naar ons Guesthouse en sliep ik weer in, net als thuis ( sorry Ronald ) op het randje van het bed en dacht , wanneer Naomie nu gaat snurken is het compleet. :)
Heerlijk uitgelapen en ontbeten onder de Mangobomen. 2 vrijwilligers gingen naar de kerk en 3 anderen ontbijten naar de Smootiebar. Ik lekker alleen genietend in de schaduw , het zonnetje is veel te heet, met op de achtergrond steeds harder gaan zingende kerkgangers. Nu kon ik wel gerust in slaap vallen zonder me te hoeven slapen. We kregen nog bezoek van Danielle , organisator Benefiet Feestje en het echtpaar waarmee ik in Accra ben begonnen. Nog in het Guesthouse gelunched en op zoek naar vervoer terug naar Tamale. Helaas was de VIP Bus net vertrokken , een taxi veel te duur , dus maar weer met de TroTro terug 3 uurtjes terug hobbelen op een klapstoeltje.
Helaas konden we bij aankomst Meet Africa kantoor onze fietsen niet vinden en werd er op zijn Ghanees geantwoord hoe wij onze fietsen konden laten staan terwijl we gingen reizen . Ik had echter vrijdagmorgen gevraagd aan mijn collega die zaterdags pas kwam, onze fiets IN KANTOOR TE ZETTEN bij sluitingstijd en dit is dus blijkbaar niet gedaan op een of andere vage manier.
Boos en teleurgesteld na zo een fijn weekend, samen met mijn Buuf Pamela naar huis moeten lopen en wa net nog voor donker thuis. Ik MOET morgen niet gaan werken maar Pamela wel, dus voelde me vernatwoordelijk voor haar fiets. Dar gaat ws mijn vliegreis terug naar Accra , wilde terug gaan vliegen in 1,5 uur voor 30 Euro , maar weet niet hoe dit nu gaat aflopen of dat onze fietsen ergens neer gezet zijn door iemand. Mijn collega waar ik het aan had gevraagd was vanmorgen ook al eerder vertrokken terug naar Tamale. Dus Rita moet morgen , wanneer jullie deze blog lekker met een kop koffie lezen ( reacties ) weer een probleem op gaan lossen en misschien wel een fiets moeten gaan betalen. Daar Pamela hier nog heel wat langer zit is het voor haar zeker een fikse finaciele tegenvaller.
Maar ik ga met nu ook maar aan de Ghanese cultuur vastklampen ( wij moeten ons ook aanpaasen toch) > de oudste vrouw heeft het hier voor het zeggen EN --- dat ben toevallig lekker IK !!!!
Wordt vervolgt, maar komt allemaal goed en zo niet , dan toch.
Voor de bloglezers die via hun E-mail mijn blog ontvangen > er wordt aan Ronald gevraagd hoe te reageren ( omdat ik daar enorm naar uitzie ) op waarbenjij.nu
Scrol na het lezen, even door de reclame en aanbiedingen wat verder naar beneden en dan kom je vanzelf bij de plek waar je een reactie kunt plaatsen.
Onder mijn profielfoto staan alle reisverslagen en foto’s die ik tot nu toe heb geplaatst
Tot volgende week > ben over de helft.
Mary, mw. B ------ mag het uiteraard lezen, net als alle andere clienten wanneer ze daar om vragen
Beste EMM vrienden , ik heb aan jullie gedacht tijdens mijn danspasjes op de Djambee muziek
Ik kijk uit naar de foto’s op Facebook van het zaalconcert. En hoop dat jullie mijn filmpje(s) leuk vonden

Liefs uit Tamale met een dikke negerzoen

Rita.